.

.
Ολόκληρο το κείμενο
Οι συζητήσεις για την έννοια και το ακριβές περιεχόμενο της «ελληνικότητας» πάντοτε προκαλούν, οσάκις ανακύπτουν, ζωηρό ενδιαφέρον και αντιπαραθέσεις. Όμως το πλεονέκτημα του εγγενώς επικαιρικού τους χαρακτήρα αποτελεί ταυτοχρόνως και παγίδα: απηχώντας φορτίσεις και καταναγκασμούς της συγχρονικής συγκυρίας, δεν είναι λίγες οι φορές που οι συζητήσεις αναπαράγουν εκείνα ακριβώς τα στερεότυπα που διατείνονται πως αποκωδικοποιούν. Στο βιβλίο του Έθνος-όνειρο: διαφωτισμός και θέσμιση της σύγχρονης Ελλάδας (μετάφραση του Dream Nation, που κυκλοφόρησε το 1996 από το Stanford University Press), ο Στάθης Γουργουρής επιχειρεί να διαρρήξει αυτόν το φαύλο κύκλο προτείνοντας ένα ανεξάρτητο βάθρο παρατήρησης και ερμηνείας. Εκφράζοντας μιαν απώτατη, σχεδόν οντολογική επιθυμία, τα έθνη συγκροτούνται με διαδικασίες που προσομοιάζουν στην ονειρική διεργασία. Αυτό έχει τεράστιες συνέπειες και προεκτάσεις, τόσο γνωστικές/επιστημολογικές όσο και πρακτικές. Ως προς τις πρώτες, και με δεδομένη την ονειρική του ιδιοσυστασία, ένα Έθνος δεν πρέπει ποτέ να προσεγγίζεται ως απλό αναπαραστατικό κείμενο. Η δεύτερη, πιο πρακτική προέκταση αφορά και αυτή στον ονειρικό χαρακτήρα των εθνικών αφηγημάτων που, ως ονειρικά, αποσκοπούν πρωτίστως στην απόκρυψη των συστατικών όψεων της dream work, της ονειρικής εργασίας. Σχηματοποιώντας το επιχείρημα του Γουργουρή, στο πλαίσιο της εθνικής ιστορίας λέμε και αφηγούμαστε πολλά και ηχηρά, όμως η βασική κινητήρια δύναμη είναι η παγίωση των σιωπών.